Промоција на романот „Толку темно“ од Сашо Димоски
Во средата навечер, UTOPIA повторно го потврди она што одамна го знаеме: дека литературата не бара голема сцена за да биде голема. Доволна е просторија со светлина, луѓе што слушаат, луѓе што прашуваат и автор кој умее да ја отвори книжевноста како да е жив организам.
Романот „Толку темно“ беше промовиран во атмосфера што личеше на приватна драмска проба: тивка, концентрирана, полна со мисли што кружат меѓу масите и се враќаат кај авторот.
Сашо Димоски, еден од најпрепознатливите современи македонски драматурзи и прозни автори, уште еднаш го покажа својот редок квалитет да зборува за литература, а да зборува за човекот.
Што донесе вечерта?
Разговор што почна како промоција, а заврши како искрено литературно советување, читање на делови од романот што ја отворија неговата драмска архитектура, публика што активно се вклучи со прашања за ликовите, формата и патувањата во текстот, топло, интензивно дружење во духот на книжевниот клуб UTOPIA.
За романот „Толку темно“
Ова не е роман што го следи класичниот пат. Тој се движи низ градови и векови како да го мапира човечкото чувство на припадност.
Од Троја, Рим и Константинопол, до Амстердам, Париз, Мадрид и на крај, до она најблиското: овде, кај нас.
Димоски пишува со јазик што е прецизен и драмски заострен со реченици што звучат како да се кажани на сцена, но остануваат долго во тишината на читателот. „Толку темно“ е роман за движењето, за распадите и повторните собирања на човекот, за историјата што не се чита само во книги, туку и во сопствените слоеви.
Публиката?
Шарена, интелигентна, отворена и токму таква каква што овој роман ја бара.
Вечерта помина во внимателни погледи, белешки во главата, насмевки, кратки паузи за размислување и она чувство дека сите заедно седиме во иста приказна.
UTOPIA станува сериозна книжевна сцена. Со својата програма на Книжевниот клуб сместен во елегантен и интимен амбиент со свеќи и разговори по масите.
Промоцијата не беше само книжевен настан, беше мал ритуал на почит кон македонската современа проза.
фотограф | Сашо Стојаноски
