Его vs. Лидерство: Кој Тргнува Прв?/ Егото е тивкиот саботер на секојдневието. Тоа шепоти: ти си секогаш во право, ти си најважен, аплаузот ти следува по default. Но кога ќе му дадеме предност, стануваме затворени за учење, за благодарност, за луѓе. Животот престанува да биде градина и се претвора во борилиште.
Да го исклучиш егото не значи да се откажеш од себе. Напротив, тоа е зрелост. Тоа е моментот кога разбирањето станува поважно од потребата да бидеш разбран. Вистинската вредност не е во позицијата, ниту во аплаузот — таа е во способноста да бидеш човек: оној што дарува насмевка без причина, признание без споредување, поддршка без услови.
Его во менаџментот: Најскапиот невидлив трошок
Во корпоративната реалност, една од најтешко мерливите, но најскапите пречки е егото. Кога лидерот не слуша, тимот се повлекува. Кога авторитетот се темели на страв, не на доверба – се губи креативноста, мотивацијата и човечкиот капитал.
Замолчено его не значи слаба позиција. Напротив – тоа е знак на зрелост и стабилност. Лидерите што знаат кога да слушаат, кога да поддржат и кога да признаат грешка, создаваат средина на иновација и доверба.
Од отворена комуникација произлегуваат решенија.
Од скромност – авторитет.
И од доверба – резултати што траат.
Лидерството денес не е прашање на титула, туку на влијание. А влијанието не се гради со егото, туку со луѓето. Затоа, најуспешните лидери не се најгласните – тие се оние што остануваат кога аплаузот ќе стивне и продолжуваат да водат тивко, со интегритет. Ако се прашувате зошто толку многу фирми тапкаат во место – погледнете ги очите на вработените. Празни. Без сјај. Телото е таму, ама душата одамна се одјавила.
Егото гради ѕидови – лидерот гради мостови
Егото создава ѕидови. Лидерот – гради мостови. Таму каде што егото замолкнува, почнува вистинското лидерство: со слушање, со разбирање, со инспирација. Лидерот не е оној што ги брои туѓите грешки. Тој дава храброст да се обидеш повторно. Тој не доминира – тој осветлува пат.
Затоа, нека его-то не биде вашиот гласен сопатник. Оставете му го местото на тишината. Затоа што ако сте на врвот и не слушате ништо освен сопствениот глас – не сте лидер, само сте ВИСОКО ИЗОЛИРАН.
Лидерството не бара да бидеш најгласен. Бара да бидеш најприсутен. Оној што остава тивка, но длабока трага – преку луѓето што пораснале покрај него.
Summary: Егото гради ѕидови, лидерот – мостови. Во светот на вистинското лидерство, најсилниот глас не е најгласниот – туку оној што слуша, разбира и инспирира. Таму каде што егото замолкнува, почнува довербата, развојот и почитта.
Секој има право на својот став – но вистинските лидери имаат храброст да слушаат, дури и кога не се согласуваат.
текстот го креираше: Ромина Марковска
инспирирано од делата на Рајан Холидеј („Ego Is the Enemy“) и Симон Синек („Leaders Eat Last“) – двајца современи мислители за лидерство и скромност.
