„Патот до успехот е поплочен со благодарност, помали успеси и неуспеси“
Кога сме во врвот- дали сме навистина на врвот? Дали сме свесни за тоа, дали е тоа задоволување на страста да се достигне нешто, или само една постојка на патот да се оди понатаму? Кога сме на дното, дали тоа е навистина дното? … Или е заблуда на умот дека сме паднале, ќе станеме, или ќе тонеме во лавиринтот на падот? Има ли апсолутен успех или апсолутен неуспех?
Клаудија Лутовска
Ако животот го сфатиме како еден долг пат, или една долга игра во која ние ја имаме главната улога за нашиот живот, патот-животот станува движење… Настани, луѓе, успеси, неуспеси… И сите тие се само постојки на кои се задржуваме некое време и одиме понатаму.
Изреката „Успехот никогаш не е конечен, а неуспехот никогаш не е фатален“ им се припишува на Винстон Черчил или на Џон Вуден, и едниот и другиот кога ја интерпретирале биле во кулминацијата на нивното живеење. Оваа нивна констатација ја поврзувам со кинеската поучна приказна. Приказна во која еден татко во моментот на умирање, на синот му дал две кутии: едната црна, а другата бела, и му рекола на својот син:
„За жал, немам што друго да ти оставам. Чувај ги добро. Еден ден, кога ќе ти биде многу тешко, отвори ја белата кутија. Отвори ја црната кутија кога ќе ти биде многу добро.“ кога дошле тешки времиња, синот ја отворил кутијата и во неа имало писменце на кое пишувало „и ова ќе помине“. Се пребродиле тие времиња, се случила благосостојба, па синот решил да погледне во црната кутија. И во неа пронашол мало писменце со пораката: „И ова ќе помине“. Сите добро ја знаеме пораката „panta rei“, а нашата македонска поговорка вели „радувај се кога врне, зошто потоа доаѓа сонце“. Амбициозните луѓе пак велат: нема успех без падови, и порачуваат никогаш да не се запира.
Ова е моќна порака за истрајноста и упорноста. Тоа значи дека успехот не е нешто што може да се земе за завршено или трајно, и дека неуспехот не значи крај, туку можност за учење и раст. Целта на пораките е да се поттикне продолжување напред и по неуспесите, бидејќи само упорноста води до вистински успех.
Успехот и неуспехот се два концепти кои се тесно поврзани. Но, имаат многу различни значења и влијанија на животот на поединците.
Успехот се дефинира како постигнување на целите што ги поставуваме, било да се работи за лични, професионални или академски цели. Тоа е резултат на напорна работа, истрајност, вештини и способности. Успехот може да се измери на различни начини: преку материјални достигнувања… Преку признанија, или пак, во форма на внатрешно задоволство и личен раст. Меѓутоа, успехот не е траен и не е секогаш конечен. Тој е процес, а не точка на која се стигнува и застанува.
Неуспехот, од друга страна, се однесува на ситуациите кога не успеавме да постигнеме нешто што сме го посакувале или што сме го сметале за цел. Често се поврзува со разочарување, осуда или чувство на немоќ. Сепак, важно е да се разбере дека неуспехот не е крај на патот. Тој е училиште за живот, преку кое се учат вредни лекции за тоа како да се подобриме, како да ја разбереме нашата сила и слабости, и како да се подготвиме за нови обиди.
Успехот и неуспехот се често наизменични. Многу успешни луѓе минале низ бројни неуспеси пред да го постигнат својот успех. Клучот е да се извлечат лекции од неуспесите и да се продолжи понатаму, сè додека не се постигне успех.
Познати личности покажаа дека неуспехот не е крај, туку само дел од патот до успехот. Тие го покажале значењето на истрајноста, учењето од грешките и продолжувањето напред.
Кинеската поговорка „Девет пати паѓаш, за да станеш“ е силна метафора за упорноста и истрајноста. Тоа носи порака дека животот не е лесен, и дека сите ние ќе се соочуваме со тешкотии, падови и неуспеси. Сепак, најважната работа е да се подигнеме секој пат кога ќе паднеме, да научиме од неуспесите и да продолжиме понатаму.
Овој израз може да се поврзе со концептот на отпорност – способноста да се справиме со неуспесите и да се извлечеме по секој пад. Тоа е вештина што е важна за личниот раст и развој. Успехот не се состои само во постигнувањето на целите, туку и во тоа како се справуваме со тешките моменти и како ги надминуваме.
Каков и да е успехот и патот кон успехот: дали е личен, опшествен… Колекстивен, професионален, моментот за да се постигне првенствено треба да се има целта, а потоа и систематичноста и да му се даде време, но и да се посвети со амбиции и знаења.
Персистенција (упорност): Успехот бара континуирано вложување напор и време, дури и кога работите не одат како што се планирало.
Целта: Успехот е јасно дефиниран кога знаеш што сакаш да постигнеш. Целите даваат насока и мотивација.
Отпорност: Способноста да се надминат неуспесите и падовите е клучна за долгосрочен успех. Секој пад е можност да научиме нешто ново и да се подобриме.
Внатрешна среќа и задоволство: Успехот не треба да се мери само со надворешни резултати, туку и со внатрешната исполнетост и среќа што ја чувствуваме на патот до нашите цели.
Она што повеќето го разбравме после многу мали успеси и неуспеси е дека човек мора да ја задржи среќата и задоволството од сите овие чекори, а тоа се чини не е можно. Како клуч кој сакам да го потенцирам е благодарноста, да се биде благодарен за секој успех и секој неуспех, бидејќи низ овој долг процес сме се изградиле.
Само благодарен човек може да биде среќен, и кога успева и кога не успева.
Успехот не е само конечен резултат, туку и патување. Тоа е процес што вклучува постојан раст, учење од неуспеси и постигнување на лично задоволство. Важно е да ги поставиме вистинските цели, но исто така да не заборавиме да уживаме во патот и да го цениме секој напор и напредок што го правиме на патот кон нашите цели.
