Се „сврти парето“, се изде мазникО се сликаја сите, се испи пијачката, се поду стомакО… Сега шо прајме?
Празниците беа и поминаја. Беше то луда еуфорија на социјални мрежи, на фотки… Пукаше играта со филтри и фотошопи… Ќе продолжи ли жевачката или послабо. Дали е до парето, парите или уште многу работи и многу пари „фала“ Богу?
МајтапО на страна, ама сепак е мајтап. Предновогодишни со колегите, миничите, сакмето, десетката со кромид и ракијата. Заминвање по леб до на бакал, враќање во 6 сабајле од меана. Жените викаја, мажите по нивно. А и овие ја претараја. Сите ја претераја. И убо се провeселивме, ама прашањето е зошто да постои повод и зошто да се сакаме само тогаш?
Се сакаме доволно или се е то феик?
Ајде сега паник тастеро и на јако со хејтање, со говор на омраза, со туфкање, кукање… Лајчето в уста и на корзо со стотчето од мама и тате за на афтер ворк парти.
Се сврти парето, се сликаја сите, се поду стомако! Сега шо прајме?
П.С. Откако го „чкртнав“ текстот набрзина, наидов на друг (секако од истиот автор). Јако е шо е пишан пред 8 години. А уште појако е шо ништо не е сменето… ваљда. Во продолжение ви го пренесувам во целост. Се вика…„Шо ако беше ова филм?“
„…И ако беше ова божиќен филм, од страна на костимографија обавезно ќе ни требаја црвени и зелени блузи колку за атмосфера и три-четири бањарки за од сабајле ко ќе се отварАт подароците.
Од страна на сценографија ќе требаја и скали дрвени по кои шо ќе трчкаја сите тие весели и пресреќни Љуѓе кои едвај ќе чекаат да видат што им оставил Дедо Мраз под елка.. кој BTW цел филм од четириесе минути ќе биди некое старо изнемоштено деде дојдено на гости и никој нема да го верва оти е од Лапонија се дури во последните пет минути од филмот не се докажи спротивното.
Ако беше ова филм ќе имаше и жена и маж и три – четири деца и дедо и баба. Сите ситуирани, со блескава иднина и можност за по уште некое чаве. Мажот ќе беше цел филм прогонуван и искаран за тоа како тој многу работи и златна фамилија ич не ја гледа (што всушност тоа ќе беше главниот мотив на појавувањето на Дедо Мраз во филмот. Да го натера мажО, сопругот и таткото оти најбитна е фамилијата, батали работата, чуда се случуваат и оти памти тој Ногу убо оти ко дете не му го имал подарено посакуваниот поклон – секогаш електрично вовче или точаче).
Али ова не е филм, се нема чакати за бањарки и тие божиќните блузи се смешни. А работата и онака не баталила нас, шо значи немаме мотив. ,,Крисмс спирит” владеј само на социјалните мрежи кај шо сите у задње се имат сторено писатели, со желби со насмевки, софри, хармонија, единство. Иако до пред само некоја недела ќе си ги изваевме очите, куфери пакуваме, се колневме и пцуевме. Али дедо мразовци има. Или се сликаја кај сато за некоја банка плус или се на некоја ,,фотеља” оптегнати исполнувајќи желби на лошите деца.
Тажно е шо не е филм. Али let’s face facts. И шо е наше ќе си дој. Дури и christmas чудата! Зарем малку се?! За многу години!“
