Во 4от век во градот Кесарија во Мала Азија, започнала традиција што и денес ја обележуваме како обичај на свети Василиј Велики. Приказната е поврзана со животот на овој светец , кој стана Архиепископ Кесариски.
Легендата, првично го опишува епархот на Кападокија, човек познат по алчноста и грубоста. Тој често со својата војска го ограбувал градот. Кога свети Василиј дознал за неговото повторно доаѓање, најверојатно без доза на императив и со природен авторитет, побарал од богатите жители да го скријат својот накит и злато. Тогаш се случило нешто неочекувано за епархот! Кога повторно пристигнал во градот, свети Василиј го изненадил и му го понудил богатството. Епархот, за чудо, се засрамил и одбил да земе било што и да го ограби градот.
Свети Василиј, на Новогодишната вечер ги замолил готвачите да измесат и испечат мали лебови и во секој леб да стават накит и злато. Во црквата, на денот на Новата Година, на секој верник му било дадено по едно лепче. И чудото се случило: тоа што секој верник нашол во своето лепче, било истото тоа што претходно било дадено!
Од таа перспектива, произлегува обичајот да се меси лепче со паричка на свети Василиј Велики, кој чекори на денот на Новата Година според стариот календар. Се верува дека токму таа паричка ќе донесе среќа во целиот период од годината. Паричката во лепчето претставува нешто повеќе од материјална вредност. Tаа е обележје на благослов, изобилство и радосна емоција што ги проследува верниците.
Легендата за свети Василиј претставува значителен сегмент од историските корени. Верувањето дека паричката во лепчето донесува среќа преку целата година, го прави овој обичај возбудлив. Секако, има значително влијание врз многумина. Самото исчекување на среќата го прави верникот среќен, пред да се случи среќата.