Сонот галопира со срцето на Антонио! Поради сообраќајна несреќа не може да трча, но може да сонува: Приказната за Антонио инспирира.
Во светот на бројки, на брзини, на гласни победи – тивките јунаци остануваат незабележани. Но понекогаш, тишината зборува најгласно. Антонио Николовски е едно такво дете – дете што не зборува, но кажува сè. Со поглед. Со присуство. Со срце што галопира иако телото мирува поради доживеаната сообраќајна незгода.
После сообраќајна та несреќа, неговото секојдневие се изменило – но не и неговата желба за живот. Она што не може да се скрши. Душата. И токму таа душа, тивка, но несопирлива, го одведе до коњите и до Gara Ranch. Не случајно. Бидејќи ова животно – благороден симбол на слобода, на моќ без агресија, на рана без жалење – е неговото огледало.
Во разговор во Gara Ranch, со сопственикот Гоце Трпчевски – Тито, дознавме нешто што не се чита, туку се чувствува:
„За него, коњите не се животни – тие се јазик. Нивната присутност му е музика, движењата – мисли. Кога е со нив, Антонио не е дете со ограничување, туку душа во лет.”
И навистина – во нивната близина, очите на Антонио светат. Не со радост што вреска, туку со топлина што молчи. Интересно е што неговата поврзаност со коњите не е научена. Таа е стара, речиси архетипска. Како да потекнува од некое заедничко сеќавање на животот и телото, на ранливоста и храброста.
Антонио не може да трча. Но неговиот дух ја преминува секоја ограда. Ги разбира коњите, затоа што е горделив како нив, достоинствен како нив. Повреден, но никогаш скршен. Во Gara Ranch, Антонио како да ги чувствува движењата што останатите не ги забележуваат. Како да слуша таму каде што ние заборавивме да внимаваме. Во свет кој постојано трча, овој човек седи – но не е ни чекор зад нас. Напротив. Тој е пред нас, затоа што гледа подлабоко.
Еден филозоф рекол: „Животот се разбира наназад, но се живее нанапред.“ А Антонио е токму тоа – дете што веќе разбира нешто што многумина нема да го научат никогаш: дека вреди да се љуби, и тогаш кога сè боли. Дека вреди да се живее, и тогаш кога телото мирува.
Ова не е само приказна за дете што страдало. Ова е приказна за јунак што нè учи како да бидеме луѓе. Како да сакаме без зборови, како да бидеме силни без глас, како да се поврземе без услови.
Текстот е потсетник – дека животот не се мери во чекори, туку во љубов. Дека слободата не е само движење, туку внатрешна одлука. И дека понекогаш, најгласната надеж се раѓа од најдлабоката тишина.
Сакајте го животот. Сакајте ги коњите. Сакајте ги тивките јунаци. Затоа што токму тие – како Антонио – нè учат што значи да се биде човек.
