Без претерувања, наклон до земја за одиграната претстава на Марјан Георгиевски „Железно небо“ која овој месец повторно беше дел од репертоарот на Народен театар Битола. Брилијантен
„Понекогаш се преправам дека сум нормален, но потоа станува досадно и се враќам да бидам јас!“ Не комплицирам, тоа доаѓа спонтано! Пред некое време во
Еднаш многу одамна околу сонцето се вртеше една планета. Беше наречена Земја. На таа планета имаше живи суштества кои се нарекуваа ЛУЃЕ. Но, набрзо тие
Растевме со бајките на Дизни и верувавме во некое си чудо на бел коњ или обратно. Во некоја принцеза која тој џентлмен со убава руса
Живееме ли во нормален свет? А што е нормално? Кој ги пишува нормите, правилата, законите? Она што е нормално за пајакот, за мувата е хаос!
Пишува: Елена Трпковска Наумовски Како една од најавтентничните песни во нашата музичка историја, „Ми заплакало селото Ваташа“ акцентира бруталност, тегобна расправа, горчлива судбина. Оваа песна зборува
Викендов на парче еснафски раат со пријател. После прва чашка започнавме муабет. Редок. Скокотлив за општеството. Можда и глуп. И крајно непристоен. Ама ете се
Како што би носел редот, најпрво да се запознаеме. Веројатно претпоставувате зошто е ова ,, Буден”, но исто толку веројатно не знаете. Се нареков Буден
… Едно јаболко секогаш во предност. Да го делат, распарчат, оттуѓат. Која е оваа земја? Што е Македонија? ,,Ќе ги отпретам сите горештини од твојата
„Ако македонскиот јазик е идентитетот на нашиот народ, тогаш и знаковниот македонски јазик е дел од тој идентитет“ Во систем во кој владее вечниот апсурд,
