Трагедијата што ја замрзна Македонија –-Никогаш повеќе. Никогаш повеќе како ноќта на 16 март 2025 година. Ако се соберат сите ноќи заедно , нема да бидат толку црни како оваа. Ќе остане запаметена како една од најцрните во поновата македонска историја. Пожарот во дискотеката „Пулс“ во Кочани одзеде многу млади животи, а десетици се повредени. Еуфоријата се претвораи во трагедија, болката одекна низ целата земја, а судбината на многу семејства засекогаш се промени. Ова не беше само несреќа, туку предупредување. Аларм кој, за жал, се вклучи доцна.
Трагедијата што ја замрзна Македонија, се случи само шест дена пред Младенци, празникот на новиот почеток, на љубовта и заедничкиот живот. Денот кога традиционално мкадите брачни двојки започнуваат ново поглавје, денот што симболизира светлина и надеж. Но оваа година, наместо венци од цвеќе, во многу домови ќе се палат свеќи. Наместо песни, ќе одекнува тишина, прекината со неми прашања и болка што нема утеха.
Младенци е поврзан со 40 – те маченици, луѓе кои стоеја цврсто до последен здив, симболизирајќи верба, трпение и страдање. Оваа трагедија, ненадејна и брутална, како да ја повтори историјата – млади луѓе, полни со живот, чии соништа беа прекинати за миг. Не во борба, туку во момент кој требаше да биде радост, но се претвори во кошмар.
И сега, повторно стоиме пред истите прашања – како дозволивме да се случи ова? Дали смееме да ја наречеме „несреќа“ кога знаеме дека можеше да се спречи? Пиротехника во затворен простор, недостаток на безбедносни мерки, пренатрупаност… Како да сме се коцкале со животите на нашите најмили. Руски рулет – но со наши деца, со нашите млади, со нашата иднина.
Колку пати треба да учиме на потешкиот начин? Колку жртви треба да броиме пред конечно да сфатиме дека безбедноста не е привилегија, туку право?
Безбедноста не е формалност. Безбедноста е животно важна и мора да се постави на прво место во сите наши одлуки. Дали ќе дозволиме ова да биде последната трагедија? Или ќе дозволиме да продолжиме по патот на игнорирање на основните безбедносни принципи сè додека не стане премногу доцна?
Секој од нас носи одговорност, секој од нас може да биде следната жртва. Дали ќе научиме нешто од оваа трагедија или ќе дозволиме да продолжиме да играме со нашите животи како со игра на руски рулет?
Превенцијата не е само препорака – таа е императив. Зошто дозволуваме да бидеме жртви на нашиот невнимателен однос кон животот и безбедноста? Зошто дозволуваме да се игра со животите на нашите деца, пријатели и блиски?
Во овие тешки моменти, нашите срца се со семејствата и пријателите на загинатите. Болката е неизмерна, загубата ненадоместлива. Камо да не се случеше. Оваа трагедија мора да биде последната, опомена што нема да ја заборавиме. Или ќе продолжиме по истиот пат, сè додека не ни се случи уште една – и уште една – додека не сфатиме дека лекциите научени предоцна не враќаат животи?
Изразуваме благодарност за солидарноста која пристигнува од сите страни, како и за поддршката што се дава на повредените и нивните семејства. Меѓународните тимови и држави се тука да помогнат и таа помош не е само физичка. Таа е емотивна. Солидарноста што ја чувствуваме нека ни биде потсетник дека не сме сами. Благодарност за секој што стои зад овие семејства, за сите што вложуваат напори да се спаси тоа што може да се спаси и за сите кои се тука за нас во овие темни денови. и за поддршката што се дава на повредените.
Трагедијата што ја замрзна Македонија – само шест дена пред Кркардаш, пред Младенци, пред првиот ден на пролетта -Никогаш повеќе.
пишува: Ромина Марковска
